Vaqif Bayatlı Odər. Üzümdəki işıq

R.Rövşənə

Doğulan günü
Hansı işıq düşür adamın üzünə,
o işıq ölənəcən qalır üzündə.
Mən danüzünə yaxın doğulmuşam;
çıraq işığından,
gün işığından qabaq
qara torpağımı da nurla dolduracaq
qədər
ay işığı düşüb üzümə.

Anamdan da qabaq
ay işığını görmüşəm bu dünyada -
eləcə ay işığı üzümdə qalıb.
Harda bir naməhrəm şey görsəm,
örtərəm üzümdəki ay işığını.
Bu dünyaya gələn kimi
ay işığıyla dolmuşam,
bəlkə anadan deyil,
ay işığından doğulmuşam?!
Bəlkə ondandı, hara getsəm
yaxşı adamlar
ay işığıtək qalar yadımda,
Bəlkə ondandı,
qocalmaz yaxşı adamlar, -
ay işığından doğulan adamların
ay işığından dolan adamların
ağaran saçlarında elə bilərəm
ay işığı gəzir.
Ay işığı göy üzünün amanatıdı;
minəndə əcəl atını
qara torpağına qaytarasıyam...