Zahid Sarıtorpaq. Adsız

barmaqlarının ucu don atıb artıq
iki ayağını bir başmağa dirəmiş yalqızlığın

bu zülmün adı yoxdu

üzündə kübar görkəmi olmasına baxma
içi çürükdü bu təntənələrin

amma nə qədər ki
susaraq alın söykəməli pəncərələr
göz zilləyərək ah çəkməli uzaqlıqlar var
yaşamın şəkərinə duz qata bilməz heç nə

odur ha
neçə gündür
külək əsdiyində küknar qozaları tökülür
divarın dibindəki gölməçəyə -
səssizliyin üzünə şillələr açılır neçə gündür
açılır öpülməmiş qönçəsi yeni bir türkünün
ah yenə türkü
o türkü-hönkürtüdə
Can Evinin divarında cızılmış
bir halın toranlığa qarışmış rəsmi belədir:
- qərib aşiq, quşlar köçdü, sən qaldın
ayrılığın örkəni uzun, ah, nə uzun…
həsrətin qayçısı küt, ah, nə küt,
arada gül soldu üzünə ömür insafsızın
zalım, zülmün qurusun, ah, qurusun…