Xatirə Nurgül. Şəhər, payız və yoxluq

Unutmağa başlamışam
sükut sən yoxsan gerçəyini
çırpandan bəri üzümə

...Səhər pərdələr yellənir küləyə
pəncərələr açılır
küləyə, şəhərə
Şəhərdə payızdı-
yəni ayrılıqlar zamanı
Payızdı və sən yoxsan

Hər gün iki dəfə baxıram aynaya
özümə gülmək və
otağımı kənardan görmək üçün
Dodaq boyası ilə
adını yazıram güzgünün səthinə
üstündən silirəm dönə-dönə
Yenə, yenə də
sən yoxsan

Şəhər-unutmaq məkanı
əyri binalar, qurumuş ağaclar
hamını,
hər şeyi çıxarır yaddan.
Elə mən də bayaqdan
xatırlamağa çalışıram
kim idi, kim idi yox olan...